Parthenope (2024)

Paolo Sorrentino sinemasını bilenler için “Parthenope”, yine bir görsel şiir vadeder. “La Grande Bellezza” (Muhteşem Güzellik), “Youth” ve “The Hand of God” gibi filmleriyle estetik anlatımın ustası olan yönetmen, bu kez güzelliğin mitolojisi ve bir kadının varoluşsal yalnızlığı üzerinden yeni bir sinemasal sayfa açıyor. “Parthenope”, adını hem Napoli mitolojisinden alıyor hem de filmin merkezindeki genç kadının adını taşıyor. Bu, bir kadının hayatına yayılmış bir güzellik anlatısı; zamanın, arzunun ve gözlemlerin süzgecinden geçirilmiş bir iç yolculuk.
Parthenope, Napoli’nin mitolojik sirenlerinden biridir; ancak bu filmde bir kadının adıdır. Film, 1950’lerden 1970’lere uzanan zaman diliminde, Parthenope adlı genç bir kadının çocukluktan yetişkinliğe, aşkın ilk heyecanından yaşlılıkla gelen sorgulamalara kadar geçen hayatına odaklanır.
Sorrentino’nun kamerası, bu kadının hayatına giren erkekleri, kadınları, şehirleri ve duyguları bir tablo gibi işler. Film, klasik bir anlatıdan çok, bir belleğin parıltısı gibi ilerler. Konudan çok hisler ön plandadır. Karakterin iç dünyasında gezinmek, onun üzerinden güzelliğin anlamını, yalnızlığın ağırlığını ve hayatın geçiciliğini düşünmek filmin temel hedefidir.